Kimseyi sevememiştim daha, öpmemiştim. Israrla sevdiğini söylerken sevgi ne bilememiştim. Çocuktum işte olmaz dedim sana ben, bi gün geldi oldu. Denedik, güldün. Buluştuk, güldün. Öpemedim, güldün. Çocuktum ben.. Günler geçtikçe ben seni sevmeyi öğrendim, sen yelkeninin iplerini çözerken, baktım kıyıda yoksun, duydum rüzgar varmış, uyandım yoksun!
Sadece ben anlamamıştım senin gideceğini, söylemişlerdi konduramamıştım. Başkasından başkasıyla olduğunu duymak acıttı, geçti sonra. Konuşmadan görüşmeden yıllar geçti de ilk yaşanandın sen, böylesini nasıl unutayım? Bi gün geldi karşıma çıktın hadi bin yelkenime dedin, adım attım, cesaret edemedim; sen fırtınada kayboldun suçu bana attın! Yanaştın kıyıya hadi atla dedin; adım attım, geri döndüm; sen dalgalarda kayboldun yine suçlu bendim!
Senin yanaşamadığın limanın olduğum için değerliydim. Ondan attın kendini dalgalara fırtınaya! Hiç vicdan azabı çekmedim! Ben sana güvenip ilk yelken indirdiğimde, denize itip arkasını dönen sendin...
Ben büyüdüm, sen kayboldun, anılar kaldı...
o adimi beklerler ama hic bir zaman o adima layik insan olamazlar. sen hayatindan vazgecersin belki, hayatini yerle bir edersin belki, ters düz olur hersey belki, ama O, o adima layik biri olamaz hic bi zaman...
YanıtlaSilYüregine saglik, seviyorum yazdiklarini :)
Sevgilerle...
Simdi gördüm ya cok tesekkür ederim:) Adımlarımı adım adım yazacağım da vakit olmuyor maalesef. Güzel yorumun cok mutlu etti bi gaz yazayım:) Hoscakal!
YanıtlaSil