Doneceğimi "sandıgın" için umrunda değildim. Pişman olan ben olmalıyım "sandın", yanıldın. Hiç üzülmedim ben, senleyken yeterince üzülmüstüm zaten. Senleyken ağladım ben arkandan değil. Mutlu çift gördüğümde ağladım, doğum günümde beni azarladıgında ağladım, arkadaslarının yanında bana kızdıgında agladım. Ben ağlarken bana küfrettiğinde ağladım. Arkandan değil!
Giderken "s*tir git" dediğin için ağlamadım belki. Kanatana kadar dilimi ısırdım da ağlamadım! Sen kendini haklı "sandın" her zamanki gibi 10 gün sonra döndürürüm dedin. Dönmedim. Her yolu denedin sen, geri dönmem için; tehdit ettin, bagırdın, küfrettin; hala bilmiyorsun dedim. Sonra ağladın, yalvardın, pişmanım dedin; sana inanmıyorum dedim. Sonra kızdın bağırdın yine küfrettin; bak içindeki adi yaratık duruyor ondan gözyasına inanmadım dedim. Sonra sustun. Bi an ağlayacaktım... Hep kötü anlarımızı hatırladım ben. O sürecte seni affetmememin tek yolu buydu. Hep kendime anlattım bana yaptıklarını. Beni önemsemeyişini, saygısız hallerini, küfürlerini... Sevgililer gününde aldıgım kazagı begenmeyisini, kendi kendime yuzuk alıp anneme o aldı deyişimi, bana vurdugun gunu, otelde yalnız bırakıp gittiğini, beraber uyudugumuzda bana sarılmayısını, seni öptüğümde öffleyişini.... Hep hatırlattım kendime!
Susman geçti, geldin, büyümüştün biraz anlamıştın belki de. Affet dedin! Evlen benimle dedin! Ben gittim... Bu gidişimde ağladım işte. Keşkelerim geldi aklıma, bir yenisi eklendi. "şunu duymak için canımı verirdim,keşke senleyken anlasaydın değerimi". Seni "o" "sandım" , sanmıştım. Ondan gidemem "sanmıştın" sen de... Sen o değildin ve ben gittim...
Simdi sadece güzel şeyleri hatırlıyorum senle ilgili, içimde hiç bir kırgınlık hiç bir his yok. Hep iyi dileklerim var, çektirdiklerine rağmen. Seni ben büyüttüm, ilk gözağrımsın... Hep mutlu ol, ama benden uzakta...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder