Rüzgar, perdemi koparmak istedi, asıldı.
Rüzgar, dağınık odamın ortasına saçtı kağıtlarımı.
Rüzgar, dışarıdan tozunu pisliğini getirdi.
Rüzgar, uğultusuyla korkuttu beni.
Kapı çarptı, pencere kapandı.
Sen, rüzgar, hayatıma bir anda girip ruhuma koparmak istercesine asılıp anılarımı dağılmış hayatıma saçıp tüm kötülüğünü bırakarak, beni korkutarak çarpıp kapıyı gittin.
Şimdi rüzgar, seni mi suçlamalıyım yoksa kırık penceremi mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder